| کاربرد فناوری‌های نوین در کاهش و کنترل آلودگی فلزات سنگین در سیستم‌های پرورش میگو |
| کد مقاله : 1137-5THISC-FULL |
| نویسندگان |
|
شادی شهوند *1، زهرا محمدی2، امین غلامحسینی2 1خیر 2ندارد |
| چکیده مقاله |
| چکیده: آلودگی فلزات سنگین یکی از چالش‌های جدی زیست‌محیطی در صنعت آبزی‌پروری، به‌ویژه در مزارع پرورش میگو است. فلزاتی نظیر سرب (Pb)، کادمیوم (Cd)، جیوه (Hg) و نیکل (Ni) از طریق فاضلاب‌های صنعتی، کودهای فسفاته، رسوبات و خوراک آلوده وارد سیستم پرورش می‌شوند و می‌توانند سلامت میگو، کیفیت محصول نهایی و ایمنی مصرف‌کننده را به‌طور مستقیم تهدید کنند. تجمع این عناصر در بافت میگو علاوه بر ایجاد خطرات بهداشتی، موجب کاهش قابلیت صادراتی و رد محموله‌ها در بازارهای جهانی می‌گردد. در سال‌های اخیر، استفاده از فناوری‌های نوین نظیر نانوفیلتراسیون، بیوفیلتراسیون و نانوذرات زیست‌پایه از جمله نانوکیتوسان، به‌عنوان راهکارهایی مؤثر برای حذف فلزات سنگین مورد توجه قرار گرفته است. نتایج مطالعات اخیر نشان می‌دهد که ترکیب فناوری‌های فیزیکوشیمیایی با فرآیندهای زیستی مانند بیوفیلتراسیون می‌تواند راندمان حذف فلزات سنگین را تا بیش از ۹۰٪ افزایش دهد. همچنین، به‌کارگیری نانوکیتوسان اصلاح‌شده با نانوذرات اکسید فلزی، ظرفیت جذب عناصر سنگین را به‌طور چشمگیری بهبود می‌بخشد. این مقاله مروری با هدف بررسی مکانیسم عملکرد، مزایا، محدودیت‌ها و کارایی این فناوری‌ها در حذف آلاینده‌های فلزی از سیستم‌های پرورش میگو تدوین شده و نشان می‌دهد که توسعه و بومی‌سازی این روش‌ها، گامی مؤثر در جهت پایداری زیست‌محیطی و ایمنی غذایی به‌شمار می‌رود. |
| کلیدواژه ها |
| کلمات کلیدی: فلزات سنگین، میگو، نانوفیلتراسیون، نانوکیتوسان، بیوفیلتراسیون، آلودگی آبزی‌پروری |
| وضعیت: پذیرفته شده |